Een week lopend door de stad

Enige weken geleden heb ik een weekje door de stad Eindhoven 'gezworven.'

Dit om eens te voelen en ervaren wat het is om de dag te vullen met niets. Maar ook om eens te proberen om in de huid van zo iemand te kruipen. Dat vullen met niets, geen doel, zomaar rondlopen is vaak het dagritme van dak en thuisloze.

Het was een koude en natte week. Wat mij in die week het meeste is opgevallen dat de dagen erg lang en eenzaam zijn. En dan heb ik nog het vooruitzicht dat ik 's avonds naar huis kan...

Ook het ritme is heel anders, vooral rond de klok van 8.00 uur 's morgens lopen de mensen haastig naar het werk, en daar sta jij dan, geen haast, niemand die op je wacht of verwacht en een hele dag voor je zonder afspraken of agenda. Twee heel verschillende werelden.

Donderdagmorgen een koude miezerige morgen, zo rond 11.00 uur, ben ik op een bankje gaan zitten in Gestel om mijn boterham op te eten. Je zag en dat voelde ik ook, de mensen kijken, 'daar zit er weer zo een'. Bij mooi weer was dit niet opgevallen, maar nu, de combinatie van slecht weer en iemand die in zijn eentje op een bankje zit te eten was voor de voorbijgangers vreemd en zij hadden naar mijn gevoel meteen een oordeel. Zo kijken ze dus ook naar de mensen die de straat als huis hebben!

Een paar keer ben ik om mij op te warmen een inloophuis binnen gelopen, en echt, dan ervaar je wat een zegen het is dat deze er in Eindhoven zijn.

Rob Kosterman,

straatpastor Eindhoven.